خوابگاههای دولتی:
خوابگاههای دولتی زیر نظر مستقیم دانشگاه های مربوطه اداره می شوند و بنا به گفته دانشجویان ساکن در آنجا، از شرایط زندگی و تسهیلات رفاهی «مناسب» برخوردارند. هزینه این دسته از خوابگاه‌ها در مقایسه با خانه های دانشجویی و خوابگاه های آزاد به مراتب کمتر است. ماهانه ۳۲ هزار تومان تا ۶۲ هزار تومان پولی است که دانشجویان باید برای این خوابگاه ها کنار بگذارند.
ایجاد خوابگاههای استیجاری با هدف جبران کمبود خوابگاه:
دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی به‌منظور جبران کمبود خوابگاه دانشجویی و ایجاد زمینه مشارکت دانشجویان در امور رفاهی و معیشتی خود با انعقاد قرارداد اجاره با اشخاص حقیقی یا حقوقی اقدام به ایجاد خوابگاههای استیجاری می‌کنند.
خوابگاههای خودگردان:
خوابگاههای خودگردان، خوابگاههای شخصی و خصوصی هستند که تنها با دانشگاه‌های مربوطه، تفاهمنامه همکاری امضا می‌کنند و دانشگاه نظارتی بر امکانات آن ندارد. البته اسم دیگر این خوابگاه‌ها را هم می‌توان همان خوابگاههای غیردولتی نامید، خوابگاههایی که دانشگاه جز بر نظارت‌هایی که در حوزه قانونی برایش تعریف شده، در دیگر امور خوابگاه نظارتی نداشته و هیچ‌گونه دخالتی در روند اداره آن نمی‌کند.
خوابگاههای مجردی:
خوابگاههای مجردی همان خوابگاههای معروف هستند که ۲ تا ۸ نفر و حتی بیشتر در یک اتاق زندگی می‌کنند و دانشجویان باید در بسیاری از امکانات مانند آشپزخانه، حمام، سرویس بهداشتی و… با دیگران سهیم باشند.
خوابگاههای متاهلی:
خوابگاههای مخصوص دانشجویان متاهل دانشگاههاست. و در بخش خصوصی چنین خوابگاههایی وجود ندارد.